ابزارِ ننوشتن!

حسن دادخواه (عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه)

نام این یادداشت را می خواستم «سلاحٕ ننوشتن» بگذارم ولی در شرایط امروز کشورمان که همه به آرامش روحی و امید، نیازمندیم، آن را به «ابزارٕ ننوشتن» تغییر دادم و از بکارگیری واژه «سلاح» خودداری کردم.

 چندی پیش یکی از نویسندگان منتقد که در حوزه سیاسی و حکمرانی، روزانه یادداشت های خوبی می نوشت، اعلام نمود که هر چه لازم بود، نوشتم و اگر گوش شنوایی است برای مخاطبان یادداشت هایم، بسنده می کند و از این پس، در حوزه مسائل روزانه سیاسی، یادداشتی نخواهد داشت.

مانند این نویسنده، پیشتر نیز، افراد سرشناسی بودند که دیدگاه ها و نظرات خویش را در قالب نامه به مقامات عالی، منتشر می کردند و در حالی که دست کم حتی به یک نامه ایشان، پاسخی داده نشده است، مدت هاست که به نوشتن پایان داده و علی الظاهر خاموش شده اند. از این نوع افراد، شاید چند نفر دیگر را بتوان به لیست افزود. این افراد، گویی به این نتیجه رسیده اند که گوش شنوایی برای هشدارهای آنان و اراده ای برای اصلاح و تغییر نیست و روزانه در رسانه های کشوری، از سوی مقامات عالی و مسئولان، سخنانی می شنوند که فرض آنان را تایید می کند. سخنانی که نشان می دهد نه تنها انتقادات آنان پذیرفته نشده است بلکه حاوی تعریف و تمجید از عملکردهای خویش است. به سخن دیگر، هر دو سوی منتقدان و مخاطبان، گویی در دو دنیای متفاوت زندگی می کنند و دو نگاه متضاد به واقعیت اجتماعی ایران دارند با دو هدف کاملا جدا از یکدیگر!

از این سو، افرادی نیز هستند که همچنان به «معجزه نوشتن» امیدها بسته اند و بر این باورند که نوشته های انان، بطور خزنده و تدریجی نسلی از خوانندگان جوان و جدید را آگاه می سازد و آموزش می دهد و امروزه همه ما به « جادوی آموزش» و آگاهی چگونه بودن و چگونه بودن همچنان نیازمندیم و اصلاح و تغییر جز از دریای مواج آموزش و آگاهی رسانی، به سرانجام نمی رسد.

با این دو دسته نویسندگان چه باید کرد و چه باید گفت؟ تصمیم و دیدگاه کدام، درست و کارساز است؟ آیا عصر و عمر انتقادگری در کشورمان به پایان رسیده است؟ آیا هر چه قرار بود نوشته و گفته شود، گفته شده است؟ این پرسش ها در حالی مطرح می شود که به نظر می رسد نزد گروهی از نویسندگان، ننوشتن و خودداری از ادامه نوشتن، به ابزاری برای انتقاد و آگاهی بخشی و به نوعی اعتراض تبدیل شده است!

انتهای پیام/