نامه اعتراضی انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها به وزیر علوم
نامه اعتراضی انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها به وزیر علوم
◊در کمال تأسف، وزارت عتف به جای کمک گرفتن از دانشگاهیان متخصص و دلسوز و اهتمام به اقدامات مدبرانه و مشفقانه، به نیروهای امنیتی و بیگانه اجازه داده است تا با امنیتی کردن فضای دانشگاهها و ایجاد رعب ازطریق برخورد فیزیکی با دانشجویان، گرفتن فیلم، ضبط کارت دانشجویی، دستگیری، تشکیل پرونده انضباطی و … این اعتراضات را مهار نمایند/
◊به عینه شاهد هستیم تعداد قابل توجهی از دانشجویان معترض، از ورود به خانه خود یعنی دانشگاه منع و یا تهدید به محرومیت از حق ادامه تحصیل شدهاند، که خود واقف هستید همه اینها از مصادیق بارز نقض قانون اساسی هستند/
◊آیا وزارت عتف نقشی در اداره دانشگاهها ندارد و به همین دلیل، امکان صیانت از استقلال دانشگاهها از عهده وزارت عتف خارج است؟
◊به بازداشت و زندانی کردن دانشجویان معترض پایان دهید و فرزندانمان را بدون قید و شرط بلافاصله آزاد سازید/
◊چند صدایی واعتراض مسالمت آمیز در دانشگاهها را به رسمیت بشناسید/
◊با ممانعت از ورود نیروهای امنیتی با لباس نظامی یا لباس شخصی، به دانشگاهها، حافظ استقلال دانشگاهها باشید/
به نام خدا
جناب آقای دکتر زلفی گل
وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری جمهوری اسلامی ایران
سلام علیکم؛
با کمال تاسف رخدادهای اخیر در حرم امن دانشگاهها و تبدیل آن به فضایی امنیتی و ناامن، موجبات نگرانی جدی دانشگاهیان را فراهم آورده است که مسئولیت مستقیم آن متوجه مدیریت در حوزه بسیار پراهمیت و آیندهساز وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است.
نیک واقفید که یکی از اهداف بنیادین وزارت علوم، تحقیقات و فناوری حفظ و تحکیم آزادی علمی و استقلال دانشگاهها، مراکز علمی و تحقیقاتی است ( بند “و” ماده ۱ قانون اهداف، وظایف و تشکیلات وزارت علوم، تحقیقات و فناوری). با اینحال، استقلال این خاستگاه اصلی دانش، یعنی دانشگاهها درنیمه دوم سال، درمرکز التهابی قرارگرفته که تبعاتش سراسر کشور را درنوردیده است. التهابی که با یک سؤال آغاز شد، اما در کمال تاسف به جای دریافت پاسخ باورپذیر از طریق وزارت متبوع، با سرکوب دانشجویان در دانشگاهها و دانشکدههای کشور مواجه شد و صحنهای از مبارزه نابرابر در صحن مقدس مراکز آموزش عالی کشورگشود که دریک سو مأموران مسلح و در سویی دیگر جوانانی با دستان خالی قرارگرفتند، همانهاکه بناست فردای ایران را بسازند.
حمله ناباورانه افراد خودسر به دانشجویان شاغل به تحصیل در درون نگین دانشگاههای نخبه پرور کشور یعنی دانشگاه شریف و متعاقب آن هجوم خشونت بارشبانه به خوابگاههای دانشجویان در دانشگاههای معترض، تیراندازی غیرقانونی در صحن مقدس دانشگاهها و متعاقب آن به خون کشیده شدن مظلومانه تعدادی از معترضین و داغدارشدن خانوادهها و همچنین زندانی شدن دانشجویانی که سینه فراخ کرده تا هزینه پرسشگری را با جان و آینده خود بپردازند، قلب و غرور دانشگاهیان را جریحه دار کرده و پرسشهایی را دراذهان قوت بخشیده که اگر پاسخ نیابند، استادان را در همراهی با دانشچویان معترض ناگزیر می سازد.
درکمال تأسف هنوز هم که با گذشت بیش از ۴۰ روز، اعتراضات و اعتصابات دانشجویان ادامه دارد، وزارت عتف به جای کمک گرفتن از دانشگاهیان متخصص و دلسوز و اهتمام به اقدامات مدبرانه و مشفقانه، به نیروهای امنیتی و بیگانه اجازه داده است تا شاید بتوانند با امنیتی کردن فضای دانشگاه ها و ایجاد رعب ازطریق برخورد فیزیکی با دانشجویان، گرفتن فیلم، ضبط کارت دانشجویی، دستگیری در سرویس ایاب و ذهاب دانشگاهها، تشکیل پرونده انضباطی و … این اعتراضات را مهار نمایند. حتی به عینه شاهد هستیم تعداد قابل توجهی از دانشجویان معترض از ورود به خانه خود یعنی دانشگاه منع و یا تهدید به محرومیت از حق ادامه تحصیل شده اند، که خود واقف هستید همه اینها از مصادیق بارز نقض قانون اساسی هستند.
یادآور میشویم قانون اساسی به ویژه اصل ۲۳ تاکید داردکه «هیچ کس را نمیتوان به صرف داشتن عقیدهای مورد تعرض و مواخذه قرار داد» و نیز اصل نهم قانون اساسی صراحتا اعلام میکند «در جمهوری اسلامی ایران هیچ مقامی حق ندارد به نام حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور، آزادیهای مشروع را، هر چند با وضع قوانین و مقررات، سلب کند». بعلاوه، اصول ۲۰، ۲۲، ۳۰، ۳۶ و ۳۷ قانون اساسی، دولت را ملزم میسازد فارغ از نوع مذهب، مسلک و مرام سیاسی ضمن رفع تبعیضات ناروا، امکانات عادلانه را برای آحاد ملت ایجاد کرده و آنان را از همه حقوق انسانی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی برخوردار کند. بهعلاوه، به تجربه، مانند آنچه در ۷۸ و ۸۸ رخ داد و یا آنچه که امروز در سال ۱۴۰۱ شاهد آن هستیم، دریافتهایم که دیگر نمیتوان با رعب، سرکوب و فرافکنی، ریشه مشکلات دانشگاهها و ارتباط آنها با عوامل بیرونی، حل مشکل نمود.
بدیهی است که این همه خشونت در دانشگاه به عنوان نماد خردورزی (که اساسا” با خشونت به مثابه نماد جهالت بیگانه است وهیچ پیوندی با آن ندارد) روح را آزار میدهد و تمرکز دانشگاه برفعالیت اصلی خود را به انحراف میکشاند. ازاین رو از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری انتظار میرود تنها به نظاره ننشیند و متعهدانه متولی پاسداری از کیان امن و امان دانشگاه باشد.
از وزیر محترم علوم درخواست داریم بیپرده پاسخ دهند آیا گریزی از مرگ تدریجی استقلال دانشگاهها نیست؟ آیا این سنگر از بیرون هدایت میشود و وزارت عتف نقشی در اداره دانشگاهها ندارد و به همین دلیل، امکان صیانت از استقلال دانشگاهها از عهده وزارت عتف خارج است؟ آیا وزیر عتف نمیخواهد و یا نمیتواند در برهههایی اینچنین حساس، با تدبیر، مدارا و همدلی مانع کشاندن مطالبات به این نقطه شود؟ به علاوه، اعلام بفرمایند انتهای راه از نگاه وزارت عتف کجاست و راه برون رفت چیست؟
انجمن اسلامی مدرسین دانشگاههای کشور باوردارد هنوز راه گفتگو کاملا” بسته نشده است، گفتگوی صادقانه و راستین، نه گفتگو در فضایی تبعیض آلود، که با خود ممانعت از ورود به دانشگاه و اخراج دانشجوی پرسشگر را در پیداشته باشد و نه نسخههای تسکینی و بلا اثر زودگذر، که، دانشجو زنده است و صداقت را حس میکند. از این رو، ضمن ابراز نگرانی از روند برخورد با دانشجویان معترض در صحن دانشگاه ها، از وزیر عتف، مطالبات خود را به شرح ذیل اعلام میداریم:
- به بازداشت و زندانی کردن دانشجویان معترض پایان دهد و فرزندانمان را بدون قید و شرط بلافاصله آزاد سازد.
- از پروندههای دانشجویان معترض رفع سوء پیشینه نماید و کلیه وثیقههای اخذ شده، حذف گردند.
- چند صدایی واعتراض مسالمت آمیز در دانشگاهها را به رسمیت بشناسد.
- با ممانعت از ورود نیروهای امنیتی با لباس نظامی یا لباس شخصی، به دانشگاهها حافظ استقلال دانشگاهها باشد.
- به اندیشهها مجال پرواز دهد و بخاطر داشته باشد اندیشه نه تنها در غل و زنجیر تولید نمیشود بلکه یا می پوسد، یا میمیرد و یا راهی برای رهایی مییابد.
آینده هرکشوری، به خصوص ایران عزیز، به انسانهای با اراده و دارای عزت نفس نیازمند است.
والسلام
انجمن اسلامی مدرسین دانشگاهها
چهاردهم آبان ۱۴۰۱
سلام و سپاسگزار از این نامه مستدل، خیر خواهانه و حق طلب اعضای بزرگ و ارزشمند خانواده دانشی کشور. بی گمان پیشرو بودن آگاهانه، بیباکانه و مسئولانه جامعه دانشی کشور در اصلاح شرایط نادرست امروز، نقشی محوری خواهد داشت. خداوند در برپایی حق یارتان باد.