محدودیت‌های اعمال شده دانشجویان رفع گردد/

دانشگاه به عنوان یک نهاد علمی، نقش محوری در جوامع توسعه یافته دارد. فعالیت‌های آموزشی، پژوهشی و فنآورانه در دانشگاه‌های پیشرو موجب شده تا جوامع بشری به یافته‌های جدید و نوآورانه‌ای دست پیدا کنند که رشد و پیشرفت را برای آنها به ارمغان آورده است. محیط‌های علمی در دانشگاه‌ها زمانی می‌توانند پویایی و شکوفایی داشته باشند که آرامش و امنیت در آنها برقرار و از کانون‌های تنش دور باشند.

حوادث و رویدادهایی که در نیمسال تحصیلی جاری در جامعه و محیط دانشگاه رخ داده‌اند موجب ایجاد ناآرامی و تشویش اذهان دانشگاهیان گردیده است. آموزش‌گیرندگان و آموزش‌دهندگان هر دو باید آمادگی ذهنی برای آموزش داشته باشند. هرگونه ناامنی و ناآرامی در فضای دانشگاه بزرگترین آسیب را به آموزش وارد می‌سازد. با کمال تأسف طی نیمسال جاری تعرض به فضای دانشگاه فراوان دیده شده است.

از یک سو شاهد رخدادهای تلخ در سطح کشور هستیم که هر روز بر ابعاد آن افزوده می‌شود و از دیگر سو فضای دانشگاه با هجمه‌های روزافزون مواجه است. متأسفانه این هجمه‌ها فقط از سوی نیروهای غیردانشگاهی نیست و یک نمونه بارز آن شیوه نامه‌ی جدید آئین‌نامه انضباطی است که توسط وزارت‌خانه‌های علوم، تحقیقات و فنآوری و بهداشت، درمان و آموزش‌پزشکی تنظیم شده است و به طرز بی‌سابقه‌ای معدود آزادی‌های باقیمانده دانشجویان را نیز محدودتر نموده است.

حریم خصوصی دانشجویان محدود شده و انواع جرم انگاری‌های متنوع در این شیوه‌نامه لحاظ شده است. مجازات‌ها نیز بعضاً نسبت به قبل تشدید شده‌اند و عناوین مجرمانه بسیار کلی و همه‌شمول است به نحوی که تحت هر یک از این عناوین می‌توان هر شخصی را محکوم کرد.

یکی از مواردی که اخیراً موجب شده تا دانشجویان از آموزش محروم شوند ممنوع‌الورودی دانشجویان به دانشگاه است!!! ناگفته نماند که ضرب و شتم و بازداشت طولانی مدت (حداقل یکماه) و صدور احکام سنگین برای دانشجویانی که صرفاً در محیط دانشگاه اعتراض کرده‌اند و در هیچ خرابکاری شرکت نداشته‌اند نیز از جمله کانون‌های دیگر تنش است که در فضای دانشگاه ایجاد شده‌اند.

این رفتارهای خشونت‌آمیز و تنش‌زا در محیط‌های دانشگاهی، دامن‌گیر استادان نیز شده است. برای مثال برخی استادان صرفاً به سبب ابراز عقیده تحت فشارهای بی‌سابقه قرار گرفته‌اند!!! برخی دیگر به خاطر امضاء‌کردن بیانیه‌هایی که خواستار رفع فضای امنیتی در دانشگاه بوده است دچار ممنوعیت‌ها و محرومیت‌های دیگری شده‌اند که این امر ادامه دارد چنانچه پیش‌بینی می‌گردد عدم ترفیع سالانه، عدم ارتقاء علمی، عدم تبدیل وضعیت، اخراج و بازنشستگی اجباری از جمله مواردی باشند که در آینده اجرا خواهند شد.

همه موارد مذکور در واقع به یک امر منتهی می‌شوند و آن هم آزادی پس از بیان یا به عبارت دقیق‌تر، عدم آزادی پس از بیان است. دانشگاهی که باید مهد آزادی، گفتگو و مباحث علمی در همه عرصه‌های دانش و فنآوری باشد هم اکنون دچار چالش‌هایی است که در صورت عدم برخورد مناسب با آنها ماهیت دانشگاه را دگرگون نموده و آسیب‌های جدی به آن وارد می‌نماید که ماندگار و مزمن خواهند شد.

کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران در راستای دغدغه‌های علمی خود اعتقاد دارد که برای حفظ و صیانت از جایگاه دانشگاه و استادان و دانشجویان لازم است که گام‌های مؤثر و ضروری ذیل به عنوان مراحل اولیه برداشته شوند:

از ورود هرگونه افراد لباس شخصی، نظامی، انتظامی، امنیتی و غیره تحت هر عنوان و نامی به محیط دانشگاه اکیداً خودداری شود.

حق ابراز عقیده، اعتراض، بیان نظرات و برگزاری جلسات مناظره و گفتگو برای دانشجویان، استادان و دانشگاه سازنده است و در چارچوب قانون لازم است پاس داشته شود.

از بروز هرگونه تنش در دانشگاه‌ها جلوگیری شده و محدودیت‌های اعمال شده از جمله ممنوع‌الورودی دانشجویان رفع گردد و کلیه احکام حبس و امثالهم که برای دانشجویان و یا استادان صادر شده است ملغی و بازداشت‌شدگان آزاد شوند.

حوزه فعالیت حراست دانشگاه صرفاً در چارچوب قوانین جاری دانشگاه محدود گردد.

شیوه‌نامه‌ی انضباطی جدید دانشجویان مجدداً بازنگری و اصلاح شود به طوریکه حقوق دانشجویان مورد توجه کامل قرار گیرد.

کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران معتقد است که فعالیت‌های آموزشی، پژوهشی و فنآورانه در دانشگاه تعطیل پذیر نیست زیرا حیات و توسعه و رفاه و آرامش و امنیت این سرزمین در گرو آن است.

کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران

۲۲ آذرماه ۱۴۰۱