قرار بود همه«دعایی» باشیم!
قرار بود همه«دعایی» باشیم!
حسن دادخواه (عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه)
پس از درگذشت مرحوم حاج سید محمود دعایی، یادداشت ها و خاطرات فراوانی از سوی افراد سرشناس کشوری، در بزرگداشت و یادآوری ویژگی ها و اخلاقیات نیکوی ایشان در رسانه ها منتشر گردید و گروه هایی از چهره های سیاسی، رسانه ای و کنشگران اجتماعی به بیان و شرح مردم داری و ساده زیستی و نیالوده شدن ایشان به آلودگی های حاصل از موقعیت اجتماعی پرداختند.
همه نویسندگان آن یادداشت ها، از درگذشت این چنین انسان، در غم و اندوه فرو رفتند، در حالی که شیرینی و شادی حاصل از توصیف آن زنده یاد، در قلم و بیان آنان، کاملا آشکار و محسوس بود.
اما و اما، شرح خصائل نیک و دل نازکی و نرم خویی مرحوم سید محمود دعایی از سوی افراد شاخص، گویای ناگفته آی از یک واقعیت تلخ نیز بود. واقعیت این است که قرار بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، شاهد تعداد بیشتر و بلکه همه مقامات و صاحب منصبان ملی و کشوری، با داشتن چنان اخلاق و سرشت باشیم و اصولاً خمیر مایه انقلاب اسلامی مردم ایران، قرار بود با الهام گیری از بعثت اخلاق مدارانه پیامبر اسلام، برآمده از نگرش و بینش های ناب و مثبت در حوزه های فرهنگی، اخلاقی و معنوی باشد و انتظار می رفت که در پیمودن این مسیر، امیدواری بر پیدایش اخلاق ناب اسلامی و انسانی رو به فزونی بگذارد.
بی گمان، در مراحل گوناگون آبدیدگی انقلاب اسلامی و پایندگی نظام جمهوری اسلامی، ظهور و بروز ویژگی های نیک اخلاقی در میان دسته های از مردم عادی و صف بلندی از شهیدان، به شکل اکمل تحقق یافت و اصولاً استواری و پایداری کشور در تندبادهای سال های نخستین پس از انقلاب، حاصل همان ارزش مداری ها و احیای معنویت دوستی آحاد مردم بود.
انتظار طبیعی همه مردم از دولتمردان، کارگزاران نظام و مقامات شاخصی که به مدد اعتماد مردم به ایشان، به قدرت و ثروت دسترسی پیدا کرده اند، این بود که تجسم زنده و نمونه والایی از شخصیت مهربان، مردم دوست و دست پاک باشند ولی شیرینی و گوارایی قدرت و ثروت و نبودن نظارت همگانی بر عملکردها، زمینه های لغزش و کجروی و دوری از اهداف بلند انقلاب را در وجود برخی از انان، بوجود آورد و اینگونه شد که وجود نمونه های مانند زنده یاد سید محمود دعایی، بجایی اینکه یک قاعده شود به یک استثنا تبدیل شد.
انتهای پیام/
