دکتر عبدالکریم بهنیا، شناسه دانشگاه شهید چمران!
حسن دادخواه (استاد دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه)
دانشگاه شهید چمران اهواز، چند سال دیگر به هفتادسالگی می رسد. در سراسر این سال ها، مردان و زنان کوشنده ای در قالب اعضای هیئت علمی که اکنون تعدادشان از ۶۵۰ نفر گذشته است، آمدند و یکی پس از دیگری بازنشسته شدند و رفتند و دانش آموختگان بی شماری را که اکنون در سراسر گیتی و در داخل کشور، پراکنده اند، آموزش دادند و تربیت کردند.
از دل این دانشگاه مادر، در گذر زمان، مجتمع های آموزشی دیگری در شهرهای خرم آباد، دزفول، خرمشهر، بهبهان و رامین راه اندازی شد و به تدریج هر کدام در قالب دانشگاه، به استقلال رسید و اینگونه بود که منطقه جنوب غربی کشور از سال ۱۳۳۴ تاکنون تحت پوشش آموزش عالی مدرن قرار گرفت. افزون بر هیئت علمی و دانشجویان، کارکنان دانشگاه نیز در این برهه نزدیک به هفتاد سال، نقش برجسته ای در تسهیل و آسان سازی روال ها و فرآیندهای آموزشی و پژوهشی داشتند.
بی گمان تاثیرات علمی، اجتماعی و فرهنگی دانشگاه و نقش دانش آموختگان آن، بطور تدریجی بلکه خزنده و آرام بر جان و تن خوزستان و جامعه ایران نشست و آنچه که امروز از توسعه یافتگی و فرهیختگی در جامعه ایرانی مشاهده می شود، مدیون و وامدار وجود مراکز آموزش عالی است.
دکتر عبدالکریم بهنیا، از نخستین گروه دانشجویان دانشکده کشاورزی و در واقع، نخستین دانشکده این دانشگاه است که بعدها و در کسوت استادی، در سال های ۱۳۸۰ و ۱۳۸۴ به ترتیب جلد اول و جلد دوم کتاب” زندگینامه اعضای هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز “شاغل در آن برهه از حیات دانشگاه را گردآوری و تدوین نمود و در دوره جدید، نخستین فردی بود که کوشید حضور و تلاش های علمی و اجرایی استادان دانشگاه را هویت ببخشد و همه را در نوشتاری مرتب و منظم، تنظیم کند.
در مزیت و امتیاز این زندگینامه نویسی همین بس که تمرکز را از توجه به کوشش های انفرادی و تک تک اعضای هیئت علمی دانشگاه به تمرکز و توجه به یک کلیت و مجموعه ای که تشکیل دهنده یک مجموعه دانشگاهی است، معطوف می دارد و دانشگاه را به شکل یک” کل” و “یکپارچه” که دارای هویتی متفاوت از افراد است، می شناساند. چنانکه به رغم گذشت دو دهه، این دو جلد کتاب همچنان در زمینه شناساندن توانایی علمی دانشگاه، کاربرد دارد و مورد استفاده قرار می گیرد.
افزون بر این، در آن برهه که سیستم ارزیابی و ارزشیابی از توانایی های آموزشی و پژوهشی دانشگاه، هنوز شکل و قوام نیافته بود، دکتر بهنیا با دسته‌بندی اعضای هیئت علمی در مرتبه های علمی و ذکر آمارهای عملکرد پژوهشی ایشان، به نوعی دانشگاه شهید چمران را در ترازوی وزن کشی قرار داد.
این دو جلد کتاب، زمینه ای شد تا یک دهه بعد و پس از برگزاری شصتمین سالگرد تاسیس دانشگاه و بازنشسته و یا انتقال یافتن تعداد قابل توجهی از اعضای هیئت علمی موجود در دو جلد کتاب دکتر بهنیا، اینجانب با گردآوری و تدوین دو جلد ویژه نامه تاریخ شفاهی دانشگاه، به ثبت و ضبط زندگینامه و خاطرات اعضای هیئت علمی شاغل و بازنشسته و انتقالی و پیشینه دانشگاه هفتاد ساله شهیدچمران اهواز(جندی شاپور سابق) بپردازم.
بی گمان، امتیاز پیشگامی این اقدام برای جناب دکتر عبدالکریم بهنیا محفوظ است.
انتهای پیام/
