خانواده زدایی، یک روی دیگر کرونا/کرونا، قربانیان خود را عمدتا از میان کسانی انتخاب می‌کند که محور و ستون خانواده هستند/

بر اساس برخی گزارش ها متاسفانه آمار فوتی‌ها بر اثر کرونا بسیار بیشتر از آمار رسمی است. بر اساس همین گزارش ها، تعداد عزیزانی که در اثر کرونا تاکنون از دست داده ایم تقریبا برابری می کند با تعداد شهدای ما در جنگ تحمیلی. این شرایط ایجاب می کند که همه توجهات به سمت کاهش تلفات باشد. اما باید نسبت به پیامدهای ناگوار و دیرپای این مرگ و میرها هم بی توجه نبود.

پژوهش‌های زیادی، آثار ناگوار روحی و روانی و همچنین اقتصادی جنگ تحمیلی در میان خانواده‌های آسیب دیده از جنگ را مورد تایید قرار داده‌اند. و این درحالی است که این خانواده ها در هنگام شهادت فرزندان خود مورد بیشترین تکریم ها از سوی جامعه و حکومت قرار می‌گرفتند. مردم خانواده‌های شهدا را زیر چتر حمایت روانی خود گرفته و حکومت نیز از لحاظ اقتصادی آنانی را که به کمک های مالی نیاز داشتند مورد حمایت خود قرار می‌داد. از طرف دیگر عمده شهدای ما جوان و مجرد بودند و در مدیریت معنوی و اقتصادی خانواده نقش چندانی نداشتند. اما کرونا قربانیان خود را عمدتا از میان کسانی انتخاب می کند که محور و ستون خانواده هستند.

نیازمندی اعضای خانواده به آنان به گونه ای است که فقدان آنان به سرعت تاثیر درازمدت خود را نشان خواهد داد. در هر حال، خانواده های قربانیان کرونا از لحاظ روحی و روانی تقریبا مورد هیچ حمایتی قرار نمی گیرند و این هم به دلیل شرایط کرونایی است که خانواده ها را از یک دلجویی ساده از طرف مردم محروم کرده است. حکومت نیز از لحاظ اقتصادی در شرایطی نیست که بتواند از این آسیب دیدگان حمایت کند. در این شرایط، اعضای خانواده، و بیشتر پسران و دختران جوان خانواده، ناگهان خود را بی پناه می بینند.

به ناگاه خانواده‌ای فاقد پدر یا مادر می شود. مفهوم خانواده به ناگاه از معنا تهی می‌شود. خانواده منهای یک یا چند فرزند کماکان خانواده است. اما خانواده منهای پدر یا مادر یا هر دوی والدین، دیگر خانواده نیست. توجه داشته باشیم که در ایران، وابستگی فرزندان به والدین بسیار عمیق و دیرپا است. حال آن که کرونا ما را با اضمحلال نهاد خانواده مواجه کرده است. پدیده نامبارکی که در آن فرزندان جوان خانواده، در حالی که بیشترین نیاز روحی به حمایت دارند اما شرایط کرونایی باعث می‌شود که عزیزترین کسان خود را در تنهایی تقریبا مطلق به دل خاک بسپرند. تجربه‌ای بس شکننده و شگرف برای جوانانی بس نیازمند حمایت های معنوی و چه بسا اقتصادی.

تجربه احساس تنهایی و بی‌پناهی، برای کسانی که هرگز آن را تجربه نکرده‌اند و نیز هیچ نوع آموزشی هم برای مواجهه احتمالی با چنین شرایطی ندیده‌اند می‌تواند منشا بسیاری از رفتارهای پرخطر برای آنها باشد. پیامدهای ناگوار چنین مصیبت ملی مطمئنا در درازمدت آثار خود را بیشتر نشان خواهد داد. مدیریت کرونا در کشور از هم اکنون باید مدیریت آن پیامدها را به جد در دستور کار خود قرار دهد.

به نقل از: ایران

انتهای پیام/