راه تغییرات، از داخل می‌گذارد

بیایید به اخباری که در اطراف‌مان می گذرد نگاهی بیندازیم. اعتراضاتی که از اواخر شهریورماه، آغاز شده بود، اگر چه کاملا خاموش نشده است، ولی شدت آن، بسیار کم شده است. آیا این بدان معناست که نارضایتی که در دل جامعه وجود دارد، به رضایت تبدیل شده است؟

دلار که به عنوان شاخص اقتصاد ایران است، به نزدیکی ۵۰ هزار تومان رسیده است. بالطبع همه کالاها و خدمات و اغذیه‌جات و ملک و املاک و مستغلات و اجاره و بازار خودرو هم همین شاخص را دنبال می‌کنند. شرایط بسیار دلهره‌آوری است؛ به‌گونه‌ای که بسیاری به دنبال تبدیل نقدینگی خود به دلار و سکه و ملک و … خواهند بود که باعث افزایش موج گرانی‌ها و در نتیجه فشارهای بیشتر اقتصادی و اجتماعی بر مردم خواهد بود.

آیا این فشارها برای مردم، قابل تحمل است؟ آیا واقعا همه مردم مانند آن فردی هستند که از سر علاقه به دولت کنونی در راهپیمایی ۲۲ بهمن بر پلاکاردی نوشت وبر سر دست گرفت که «اگر دلار بشود ۴۴ میلیون، ما ایستاده‌ایم»؟ از طرف دیگر، فشارهای خارجی بر ایران را در اروپا و سازمان‌های جهانی مشاهده می‌کنیم.

عدم دعوت از نمایندگان ایران در کنفرانس امنیتی مونیخ و برای اولین بار، مهم‌تر این‌که دعوت از نیروهای مخالف نظام، می‌تواند یک نشانه بسیار مهم در تغییر نگاه اروپا باشد. جوزف بورل، مسئول هماهنگ کننده سیاست خارجی اروپا در یک توییت در یکشنبه‌شب، ۳۰ بهمن، نوشت که در صحبت با امیرعبداللهیان بر توقف نقض حقوق بشر، عدم حمایت از روسیه در جنگ اوکراین و نیز آزادی اروپایی‌های زندانی شده در ایران، تاکید کرده است.

متاسفانه اگر نگوییم برجام از دستور کار قدرت‌های جهانی با ایران، خارج شده است ولی در حاشیه قرار گرفته است. از یک طرف، مجموعه فشارهای بین‌المللی بر ایران رو به افزایش است و از طرف دیگر، موج اعتراضات ایرانیان خارج از کشور، توانسته است یک همفکری در سیاستمداران اروپایی، آمریکایی و کانادایی علیه ایران بوجود آورند.

اگر در زمان دولت روحانی و هنگامه مذاکرات برجام، اروپا و آمریکا، برای همکاری با ایران هم‌گرا شده بودند، در دوره ترامپ، آمریکا سیاست ضدایرانی را پیش گرفت ولی اروپا، همراهی کاملی با او نکرد به طوری که چندین قطعنامه ضدایرانی پیشنهادی آمریکا، در شورای امنیت، تصویب نشد. اما امروز، اروپا و آمریکا، علیه ایران متحد شده‌اند. همان‌طور که عباس عراقچی در مصاحبه با صداوسیما، اعلام کرد، این نقطه، یک نقطه، بسیار خطرناک است.

نویسنده این یادداشت پیش از این در مطلب، نوشت که علت افزایش فشارهای خارجی بر ایران، مشکلات داخلی است. برای تغییر شرایط، باید شرایط داخلی را تغییر داد.

بخش قابل توجهی از مردم از شرایط موجود ناراضی هستند، ولی حاضر نیستند با کسانی که به طور علنی مخالفت می‌کنند، همراه شوند، در نتیجه لازم است از سیاست‌هایی استفاده کرد که بتوان این گروه را اقناع کرد که همچنان می‌توانند به تغییرات اساسی در داخل امید داشته باشند و راه تغییرات، از داخل می‌گذارد و نباید دل به خارج بست.

نامه دکتر محسن رنانی؛ چهره دانشگاهی اقتصاد در خصوص نشانه‌های سقوط، بسیار مهم و عبرت‌آموز است. اگر می‌خواهیم شرایط امروز کشور، به مرحله بازگشت‌ناپذیر وارد نشود، باید خود نظام، در تحولات اساسی به سمت گسترش حقوق شهروندی، پیشقدم شود.

آزادی زندانیان سیاسی، اقدام موثری بود که امید است به سمت آزادی بدون شرط دیگر زندانیان دربند و نیز رفع حصر محصورین بینجامد. پیشنهاد رفع محدودیت از ایرانیان خارج از کشور را نیز باید به فال نیک گرفت ولی باید سیاست‌هایی در پیش گرفت که برای زندگی روزمره مردم، قابل لمس باشد. راه‌کارهای بسیاری در بیانیه‌ها و نامه های شخصیت‌های دلسوز و گروه‌ها و احزاب، داده شده است که باید مد نظر قرار گیرد.

به نقل از: همدلی