ناکارآمد شدن روشنگران!
ناکارآمد شدن روشنگران!
دکتر حسن دادخواه
(عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه)
از دمادم پیروزی انقلاب اسلامی و هر چه به شکل گیری و استقرار نظام جمهوری اسلامی و تدوین قانون اساسی نزدیک شدیم، دسته های از سیاست ورزان کهنه کار یا اعضای احزاب آن روزگار که در پیروزی انقلاب دستی داشتند، به بیان دیدگاه های متفاوت و انتقاد از روندها و برخی سیاست ها و حتی خوانش رسمی از دین و مقوله های مرتبط با انقلاب و نظام نو پای جمهوری اسلامی پرداختند.
متاسفانه گرما و داغی احساسات انقلابی و سرعت روندهای سیاسی و اتفاقاتی مانند وقوع جنگ و اقدامات مسلحانه علیه انقلاب و ترورها، فرصت توجه به انتقادات را از مقامات عالی گرفت و بدبینی به منتقدان موجب حذف تدریجی آنان از مشارکت فعال در اداره کشور گردید.
بر این پایه، می توان گفت که امتیاز خود انتقادی و خود پالایشی و جذب حداکثری از روزها و ماه های نخستین ، از انقلاب گرفته شد و فضای شایعه سازی و بدگمانی و دوگانگی پنداری در همه زمینه ها، فراگیر شد.
از سه دهه اخیر به این سو و با پایان جنگ تحمیلی و آرام تر شدن فضای عمومی کشور و تقویت نهادهای انقلاب امید می رفت که با آشتی و همبستگی ملی، زمینه های بهره جویی از همه نیروهای داخلی با هر دیدگاه فراهم گردد.
از سوی دیگر، با جوان شدن جمعیت کشور و ظهور نسلی با اندیشه ها و آرمان های متفاوت از پدران خویش و از سویی دیگر، فراگیر شدن شبکه های اجتماعی و نزدیک شدن جامعه جهانی به یکدیگر، دست به دست یکدیگر داد و مطالبات متفاوت و دیگرگونه ای در جامعه سر بر آورد.
از دو دهه به این سو، دسته هایی از استادان دانشگاه، اصحاب باسابقه رسانه ای و برجستگانی از جناح ها و احزاب کشور به رغم محدودیت ها و هزینه بالای انتقادگری در باب حکمرانی در کشور، با نوشتن نامه های سرگشاده و مصاحبه ها و یادداشت های تخصصی و عمومی، انتقادات و اعتراضات خویش را منتشر نمودند.
به همان مقدار که نوشتارهای این روشنگران وطنی مورد توجه جوانان و دسته های از آحاد مردم قرار گرفت اما و اما با بی اعتنایی مقامات عالی روبرو گردید و شاید تنها، گاهی رد و انکار آنان را برانگیخت.
بی اثر ماندن نوشتارهای این روشنگران دلسوز و ایران دوست، از آنجا که نتوانست به ایجاد تغییراتی در روند ها و سیاست های خرد و کلان منجر گردد، فضای ناامیدواری و خستگی و فرسودگی روحیه ها را دامن زد و فراگیر نمود.
آخرین یادداشت دکتر رنانی که گویی به گونه ای، پایانی بر برهه نوشتن و انتشار رهنمود ها و نگرانی های اوست، گویای فرایند نامیمون ظهور و فرود روشنفکران روشنگر در جامعه ایران است.
اما و اما رویکرد تازه جهاد تبیین که با پشتیبانی مقام رهبری شروع شده است و خواهان بهره گیری از همه روشنفکران روشنگر در تبیین بهترین نوع و الگوی حکمرانی است، می تواند آب رفته را به جوی بازگرداند یاخیر؟ نیازمند گذر روزها و دیدن میزان آزادی و فضاسازی مثبت در کشور است!
انتهای پیام/
