باز هم، قلب دانشگاه شکست

محسن صنیعی (عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو شورای مرکزی انجمن مدرسین دانشگاه‌ها

این روزها، ایران دچار تلاطمات مختلف در شهرها و خیابان‌ها و دانشگاه‌هاست. نگارنده بنا ندارد وارد تحلیل شرایط شود فقط کوتاه باید گفت آن‌چه امروز در مقابل خود می‌بینیم، طیف‌های مختلف طبقاتی و نیز خواست‌های مختلف و گستره مکانی در همه نقاط کشور را در برگرفته است.

متأسفانه، یک‌شنبه شب ۱۰ مهر ۱۴۰۱، شاهد حمله برخی نیروها و لباس شخصی‌ها به دانشگاه شریف که به عنوان صدر دانشگاه‌های مهندسی کشور است، بوده‌ایم.

در پی این حمله، چند نفر مجروح و طبق گزارش‌ها، تعدادی از دانشجویان بازداشت شده‌اند. دانشجویانی که در عنفوان جوانی هستند. در این حمله، دانشجویان مدت‌ها با ترس و لرز، در محاصره برخی نیروها و لباس شخصی‌ها قرار گرفته بودند. حمله به دانشگاه شریف، حمله به کوی دانشگاه تهران در سال ۷۸ و ۸۸ و حمله به دانشگاه تبریز را تکرار کرد.

حمله به دانشگاه، حمله به کیان علم است.

این حمله، بازتاب بسیار گسترده‌ای در محیط‌های دانشگاهی و حتی فضای اجتماعی کشور دارد، باعث گسترش التهابات در دیگر دانشگاه‌های کشور و در نتیجه، به گسترش التهابات در سطح کشور خواهد انجامید.

اگر حتی در تجمعات دانشجویی، التهابی صورت گیرد، اولاً که مجموعه نیروهای حراست و امنیت در درون خود دانشگاه وجود دارند، ثانیاً، محیط دانشگاه از چنان پتانسیل و توانایی برخوردار است که هر تنشی، قابل کنترل است.

 رابطه استاد و دانشجو به ترتیبی است که می‌توان برای کنترل شرایط در دانشگاه از شخصیت اجتماعی استادان برجسته استفاده کرد و قطعاً وجود استادان برجسته دانشگاهی، آرامش‌بخش محیط‌های دانشگاهی است.

کما این‌که حضور ده‌ها تن از استادان در واقعه یک‌شنبه شب دانشگاه شریف، باعث کاهش خسارات وارده به دانشجویان و دانشگاه بوده است.

دانشگاه شریف و بسیاری از دانشگاه‌های کشور، همان دانشگاه‌هایی هستند که کشور را از نظر تولید علم در ردیف‌های بالای جهانی قرار داده‌اند و همین افتخار، بارها در سخنرانی‌های مدیران کشور وارد شده است.

آیا فکر نمی‌کنید این حملات، باعث موج مهاجرت جوانان با استعداد کشور به خارج از کشور، نخواهد شد؟

متأسفانه، موقعی که حل بحران خصوصاً در محیط‌‌های دانشگاهی به کسانی سپرده شود که برای حل مسائل، جز ابزار برخورد، در جعبه ابزار خود ندارند، نتیجه‌ای جز تشدید بحران نخواهد داشت.

این‌جانب به عنوان یک هیأت علمی، از خانواده بزرگ دانشگاه، لازم می‌دانم با جامعه دانشجویان و استادان دانشگاه شریف، اظهار همدردی کنم.

امیدوارم مجموعه نظام، موجبات تسلی خاطر جامعه دانشگاهی را فراهم آورن