دانشگاه، حوزه های علمیه و فردای ایران!

حسن دادخواه (عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه)

این یادداشت در توصیفِ روز ۲۷ آذرماه و پیشینه و چگونگی وحدت میان حوزه و دانشگاه نیست بلکه از دیدگاهی دیگر به این دو نهاد آموزشی و پژوهشی و فرهیختگی نگاه می کند و نقش آن دو را در تاریخ آینده ایران گمانه می زند.

مقصود از دانشگاه و حوزه های علمیه، تنها اشاره به جایگاه و قدرت آن دسته از دانش آموختگان این دو نهاد که اکنون در چرخه قدرت و مسئولیت های حکومتی قرار دارند نیست بلکه اشاره به کلیه خروجی ها و شعاع معنوی و فرهیختگی و میزان تأثیرگذاری آنان در جامعه فردای ایران دارد. مقصود از فردای ایران، مقوله و موضوعی جدای از گذشته و حال ایران نیست بلکه مقصود از فردا، ادامه و استمرار وضعیت کنونی ایران است و بررسی نقش و جایگاه دانشگاهیان و روحانیان در جامعه ای است که در فردای ایران، خود را نمایان می سازد.

چه بسا، در ذهن خوانندگان این سطرها، مصداق های بی شمار از ناکارآمدی دانشگاه و حوزه و بهتر بگویم دانشگاهیان و حوزویان در چهار دهه گذشته تاریخ معاصر ایران، خطور خواهد کرد و هر کدام را متناسب با میزان قدرتی که داشتند و دارند، مقصر ناگواری های جامعه کنونی ایران بدانند ولی گذشته از فراز و نشیب ها و برجستگی ها و کاستی ها و عیوب در عملکرد دانشگاهیان و حوزویان، این حقیقت و واقعیت را نمی توان نادیده گرفت که این دو مرکز علمی، چه در جامعه سنتی و چه در جامعه مدرن ایران به هر حال، موتور محرک و مرجعی بی بدیل در روزگاران بوده و خواهد بود.

دانشگاه و حوزه را می توان از داشته های علمی و فرهنگی جامعه ایران به شمار آورد که با ساز و کارهایی آسان و معقول می توانند دست به دست هم و با اصلاح ذهنیت های نادرست خود در ارزیابی یکدیگر، نجات بخش جامعه ایران در دوران سرگردانی باشد. به هر حال، در حد امکان، زمینه های جدایی و اختلاف میان این دو نهاد، نباید به رویارویی و کشمکش فرساینده علیه جامعه و سرزمین ایران تبدیل گردد.

دانشگاهیان و حوزویان به نیکی می دانند که سرزمین ایران، به مثابه ظرف و بستر موجودیت این دو نهاد، باید سالم و به دور از خطرات، همچنان باقی بماند و نسل پشت نسل بیایند و بروند و از سرچشمه های دانش و معرفت و معنویت این دو نهاد بهره ببرند.

انتهای پیام/