ما و گاومیش ها/ قصه پر غصه خوزستان، آئینه تمام نمای حکمرانی ماست.

به نام خدا

ما و گاومیش ها

حسن جعفریانی (هیأت علمی دانشگاه بجنورد و عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌ها)

قصه پر غصه خوزستان آئینه تمام نمای حکمرانی ماست. آئینه ای که نشان می دهد قد ما نه تنها راست نیست بلکه بیش از اندازه کج و معوج است. اینکه در سال ۹۸ آب بالا بیاید و بخش قابل توجهی از این خاک به زیر آب برود و در فاصله ۲ سال بعد همان خاک هلاک آب باشد و مردمانشان فریاد العطش سربدهند، و گاومیش های تاریخی از شنا در تالاب محروم شوند، نشان می دهد یک جای کار ما بدجوری میلنگد.

 فارغ از آن اما، ما به خوزستان، به مردمانش و به گاومیش هایش خیلی بدهکاریم. حساب دو دوتا چهارتا است. از ابتدای انقلاب صنعتی و پس از پیدایش صنعت نفت، ما بصورت مستمر شیره جان خوزستان را بیرون کشیده ایم، صحبت میلیاردها بشکه نفت است که از عمق جان خوزستان بیرون کشیده، فروخته و خورده ایم… ما ایرانیان و بویژه حاکمان در صد سال گذشته فقط به لطف خوزستان زنده بوده ایم، ادعای توسعه کرده ایم، و بعضا برای دنیا گردن کشیده ایم… تصور نبود نفت الان دیگر سخت نیست. فقط دو سال است که شیره جان خوزستان را نمی توانیم آنگونه که باید و شاید بفروشیم. تورم، بیکاری، فقر، ارزش پول ملی، فاصله طبقاتی، رکود، ناامیدی، مهاجرت  و خلاصه شاخص فلاکت مان را نیک بنگرید….

ما به خوزستان بدهکاریم زیرا علاوه بر اینکه نزدیک به یک قرن است که مانند خوره خوزستان را از درون خورده ایم، بلکه این خطه تنومند بلا گردون ما نیز بوده است. به خوزستان بدهکاریم چون با جان و گوشت و پوست استخوان طعم جنگ و خون را احساس کرده است. بیش از ۸ سال سپر بلای ما بوده است. آوارگی، مهاجرت، از دست دادن عزیزان مصیبت های کمی نیستند. داغ ممد جان آرا همیشه تازه است…

در همین سالهای اخیر که به نادرست تصمیم گرفته ایم خودکفا بشویم و سوریه برای ما مهمتر از خوزستان شده است، این خوزستان بوده است که در تولید گندم، سالانه نزدیک به ۴ میلیون تن گندم مصرفی ما ایرانیان را داده است. ۸۰ درصد درآمد ناخالص ملی ما با احتساب نفت را خوزستان داده است.

در همین روزهایی که به صادرات غیرنفتی احتیاج وافر داریم، و اگر نبود باید میمردیم این خوزستان است که هم با محصولات کشاورزی، هم معدنی و هم با صنایع پتروشیمی  و … بار این ماموریت را به دوش کشیده و میکشد. اینکه در دل سرمای زمستان خیار بوته ای با طراوت و گوجه و سایر میوه های بهاری به دست ما میرسد، ناشی از وجود پربرکت خوزستان است. چون نیک بنگریم گوئی همه که نه اما بخش بزرگ بار مردم ایران را این استان به دوش میکشد. فراموش نکنیم یزد و اصفهان و قم و.. از سرشاخه های کارون تغذیه می کنند. کارخانه های فولاد و سیمان و بسیاری از صنایع آب بر فلات مرکزی ایران از آب خوزستان تغذیه میکند.

بدهکاریم زیرا در قبال آنچه ستانده ایم، چیزی نداده ایم. صنعت نفت را در آنجا دایر کرده ایم، اما اهواز و مسجد سلیمان  و …توسعه نیافته هستند و همچنان فقیرند. به آنها آلودگی هوا، گردو غبار و مشکلات زیست محیطی داده ایم. نفت کمکی به ارتقا فناوری و نوآوری در منطقه بویژه در زمینه مزیت تاریخی آن نکرده است. ستاندهای آنها از جنس گردوغبار بسیارند اما زمان مناسب بسط آنها نیست.

توسعه منطقه ای در خوزستان حاصل نشده است چون ما خود را بی نیاز از علم و عقلانیت در اداره کشور می دانیم. موقتا و بشکلی هیاتی و بعضا جهادی مشکل اصفهان را با منابع خوزستان، مشکل البرز و تهران را با منابع شمال خواسته ایم سریع حل کنیم بدون توجه به اصول حکمرانی علمی. با اصول حکمرانی علمی در موضوع آب، فقط باید روی ۲۰ درصد آب کارون حساب میکرده ایم در حالی که برای همه ۱۰۰درصد آن نقشه کشیدیم.

آب شیرین را صرف تولید برق کردیم در حالی که در دنیا برق مصرف میشود تا آب شیرین تولید شود و قص علیهذا…بماند که فاصله یک مشکل طبیعی تا بحران اجتماعی بسیار زیاد است و وقتی یک مشکل طبیعی به بحرانی اجتماعی تبدیل می شود، یعنی سوء مدیریت فراوان داشته ایم به استناد نون والقلم و مایسطرون.

دوستی گرانمایه از خوزستان میگفت: گاومیش ها بسیار درشت هیکل هستند. رنگ مشکی آنها در کنار جثه بزرگ و زیر تیغ آفتاب سوزان خوزستان باعث می شود دمای بدن آنها بسیار بالا برود. بدین جهت آنها نیازمندند روزی دوبار در ساعات اوج گرما در آب شنا کنند به گونه ای که فقط سرشان بیرون از آب باشد. گاومیش ها بدین وسیله بصورت تاریخی دمای بدن خود را کنترل میکرده اند و اینگونه در طول تاریخ زنده مانده اند تا به امروز که ما تقریبا کار آنها را یکسره کردیم..  ما به گاومیش ها خیلی بدهکاریم خیلی…

انتهای پیام