خسارات این قطع روابط را چه کسی می‌پردازد؟
بازگشت به توافقات دولت اصلاحات با دولت عربستان، به معنای شکست همه تلاش‌هایی است که بر علیه روابط خارجی ایران، در طول دو دهه گذشته از طرف نیروهای افراطی، انجام شده است/
محسن صنیعی (استاد دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌ها)
در پی مذاکرات چند روزه دریابان علی شمخانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی و دکتر مساعد بن محمد العیبان وزیر مشاور و عضو شورای وزیران و مشاور امنیت ملی، با وساطت دولت چین در پکن و پس از پنج دور مذاکرات در عراق و عمان، روز جمعه، ۱۹ اسفند، ایران و عربستان سعودی، طی بیانیه مشترکی، توافق خود را برای از سرگیری روابط دو جانبه، پس از هفت سال قطع روابط، اعلام کردند.
بر اساس این بیانیه، ظرف حداکثر دو ماه، روابط دیپلماتیک دو کشور، از سر گرفته می شود و سفارت‌خانه‌ها و نمایندگی‌های دو کشور بازگشایی می‌شود. ضمنا دو کشور با تاکید بر احترام به حاکمیت و عدم دخالت در امور داخلی یکدیگر در زمینه اجرای موافقت‌نامه همکاری‌های امنیتی امضا شده در تاریخ ۱۳۸۰/۱/۲۸ خورشیدی و نیز موافقت‌نامه عمومی همکاری‌های اقتصادی، بازرگانی، سرمایه‌گذاری، فنی، علمی، فرهنگی، ورزشی و جوانان، امضا شده در تاریخ ۱۳۷۷/۳/۶ خورشیدی در دولت اصلاحات توافق کردند.
اعلام موافقت دو کشور ایران و عربستان، در شرایطی که ایران با بحران های مختلف در حوزه سیاست خارجی و داخلی مواجه است، خبر خوبی است و باید آن را به فال نیک گرفت. می‌توان امیدوار بود که این به معنای تغییر رویکرد در سیاست خارجی و حتی سیاست داخلی باشد که نتایج مثبت این تغییر رویکرد، در آینده هویدا شود.
اما یک پرسش اصلی وجود دارد که آیا نمی شد در دی ماه ۱۳۹۴ و پس از اعدام شیخ نمر، به نحوی، نیروهای افراطی، کنترل شوند که روابط دو کشور مهم منطقه به هم نمی‌خورد؟ کسانی که مدیریت این نیروها را بر عهده دارند، نمی‌توانستند به این نیروها بیاموزانند که می توان اعتراض به هر اقدام سیاسی را با روش های درست انجام داد بدون این که هزینه ها و خسارات سرسام آور به کشور و مردم وارد کنند؟
این افراد، همان سال ۹۴ می توانستند با تجمع حتی تحصن در مقابل سفارت و کنسولگری عربستان، اعتراض خود را نشان می دادند نه آن که با حمله به ساختمان های دیپلماتیک عربستان – که در حکم خاک آن کشور است- و آتش زدن آن، بیشترین خسارت به مردم و کشور را وارد کنند.
آیا کسانی که به سفارت عربستان در تهران حمله کردند و کنسولگری عربستان در مشهد را آتش زدند، همه خساراتی را که در این هفت سال و پس از قطع روابط با عربستان و تنش آلود شدن روابط ایران با سایر کشورهای منطقه از جمله بحرین و امارات، به ایران و منطقه وارد شده، پرداخت می‌کنند؟
البته جالب است، این حملات باعث شد که موج جهانی که در محکومیت اعدام شیخ نمر توسط عربستان، شکل گرفته بود با حمله به سفارت عربستان به محکومیت ایران در مجامع جهانی و منطقه ای، تغییر جهت داد. آیا اگر روابط ایران و عربستان، روابط عادی میان دو کشور همسایه مهم منطقه ای می‌بود، بحران یمن در چنین شرایطی بود؟ شرایط لبنان در چنین احوالی بود؟ شاید بحران سوریه راحت تر حل می شد.
بازگشت به توافقات دولت اصلاحات با دولت عربستان، به معنای شکست همه تلاش هایی است که بر علیه روابط خارجی روابط ایران، در طول دو دهه گذشته از طرف نیروهای افراطی، انجام شده است. امید است این مجموعه به این ارزیابی بپردازند همه افراطی‌گری‌ها در حوزه سیاست خارجی و داخلی، چه هزینه های سنگینی به کشور وارد کرده است و لازم است گوش به سخن همه دلسوزان کشور فرا داد که فقط دل در گرو توسعه و تعالی ایران و سربلندی ایرانیان دارند.
به نقل از: همدلی
