دولت جدید، همچنان در اجرای منویات نهادهای خارج از دانشگاه و بدون در نظر گرفتن ضرورت استقلال علم و دانش، گوش به فرمان است/

♦دولت جدید، همچنان در اجرای منویات نهادهای خارج از دانشگاه و بدون در نظر گرفتن ضرورت استقلال علم و دانش، گوش به فرمان است/

♦اعمال سهمیه­‌های غیرمنطقی و تبعیض آمیز در پذیرش دانشجویان و عواقب متعدد و نامطلوب آن، از دیگر تهدیداتی است که آینده سپهر علم و دانشگاه­های ایران را تاریک و مبهم کرده است/

♦نتیجه چنین رویکرد مخربی در خصوص دانشگاه­ها، افزایش سیل مهاجرت نخبگان، اساتید، پزشکان و دانشجویان به خارج و سقوط شاخص­های علمی کشور خواهد بود/

♦دانشجویان، دانشگاهیان، اساتید با استفاده از تمامی ظرفیت­‌های مدنی و تشکل­‌های دانشگاهی و همیاری همه خیرخواهان این مرز و بوم در مقابل کژی­‌ها، حذف‌ها و محدودیت­‌های غیرقانونی ایستادگی کرده و تلاش­‌های خود را در سمت وسوی مردم به تحقق ایرانی آباد و آزاد معطوف نمایند/

بیانیه انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران

به مناسبت آغاز سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲

سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ در حالی آغاز می­شود که عرصه آموزش عالی کشور دست­خوش نابسامانی­ها و مشکلات عدیده­ای شده و افق تیره و تاری در برابر چشمان استادان، دانشجویان، اصحاب علم و معرفت و فضای نخبگانی کشور قرار داده­است. از پایان دوره اصلاحات متأسفانه فضای دانشگاه عرصه تاخت و تاز تفکری انحصارطلب، ایدئولوژیک و بیگانه با ساختار دانشگاه و در عین حال مأنوس با تفکر نظامی-امنیتی شد.

از همان زمان با نگرشی تحت عنوان دانشگاه، یک «مسئله/مشکل»، تصمیماتی در کلان حاکمیت علیه این مراکز گرفته و اجرایی شد که اثرات سوء آن همچنان و تا امروز پا برجاست. حذف اساتید منتقد و مستقل، تزریق نیروهای خودی به دانشگاه­ها بعنوان عضو هیات علمی، برخوردهای شدید امنیتی و قضائی با دانشجویان سیاسی، جلوگیری از تحصیل دانشجویان منتقد و مخالف و در اوج خود، اعطای بورسیه­‌های غیرقانونی به وابستگان حاکمیت که از سوی رئیس­ جمهور بعدی برای هویدا کردن عمق این فاجعه آموزشی«و ما ادراک ما البورسیه» لقب گرفت، تنها بخشی از این رویکرد خطرناک بود.

همه این اقدامات به دست رئیس دولتی صورت گرفت که علیرغم بحران مشروعیت بی­‌سابقه، خود را مأذون از هسته مرکزی قدرت برای تغییر ماهوی بافت دانشگاه و حل کردن یکبار برای همیشۀ معضلی بنام دانشگاه می دانست.

اما امروز و در شرایطی دیگر، متأسفانه نه تنها اقدامات غلط گذشته در مورد دانشگاه­ها متوقف نشده، بلکه ادامه روش­های شکست خوردۀ پیشین و تشدید آن کمترین روزنه­ای برای اصلاح معضلات موجود باقی نگذاشته است و دولت جدید، همچنان در اجرای منویات نهادهای خارج از دانشگاه و بدون در نظر گرفتن ضرورت استقلال علم و دانش، گوش به فرمان است.

انعکاس خبر برنامه رسمی برای استخدام خارج از روال قانونی هزاران عضو هیات علمی جدید برای دانشگاه­ها در فضای مجازی که پاسخی هم از سوی مسئولین دریافت نکرد، نشانگر مشتی از خروار برنامه­‌ریزی­‌هایی است که در تداوم اقدامات گذشته، نهاد علم و استقلال دانشگاه را هدف قرار داده است. از سوی دیگر اخبار متعدد و پیاپی از اخراج استادان مستقل و منتقد که بسیاری از آنان سرمایه‌­های بی بدیل دانشگاه­های کشورند، به این باور دامن می­زند که ظاهراً قرار است به جای رشد علمی و توسعه کیفی مراکز آموزش عالی و رفع محدودیت­ها، تشدید کنترل امنیتی و محدودیت­های تازه­‌تر و تنگ­‌تر کردن فضای آزادی و استقلال استادان در دستورکار قرار گیرد.

از آن سو تشدید برخورد انضباطی، امنیتی و قضایی با دانشجویان فعال سیاسی-اجتماعی و اخراج و ممانعت از تحصیل تعداد زیادی از دانشجویان بویژه در سطوح تحصیلات تکمیلی، به بحرانی تر کردن وضعیت فعلی دانشگاه­ها دامن زده است.

نتیجه چنین رویکرد مخربی در خصوص دانشگاه­ها، گذشته از گسترش فضای یأس و نا امیدی در میان دانشگاهیان و نخبگان و کاهش شدید روند توسعه علمی کشور؛ همچنان که شاهدیم افزایش سیل مهاجرت نخبگان، اساتید، پزشکان و دانشجویان به خارج و سقوط شاخص­های علمی کشور خواهد بود.

متاسفانه بعد از گذشت ۴۵ سال از انقلاب که قاعدتا باید اداره امور مراکز آموزش عالی به نهادهای قانونی منتخب مردم و هیات امنای دانشگاه­ها و افرادی از جنس علم و دانشگاه محول شده باشد، هنوز نقش شورایعالی انقلاب فرهنگی در کنترل و تسلط بر دانشگاه­ها پررنگ بوده و برنامه­‌های غیر­کارشناسی و دخالت­‌های غیر علمی در امور دانشگاه­ها، موجب نابسامانی‌های روزافزون و اعمال تصمیمات غیر فنی در امور آن شده است.

از جمله افزایش بی رویه ظرفیت پذیرش دانشجو بدون توجه به استانداردهای لازم و بدون تامین زیرساخت­های ضروری، آسیب جدی به رشد و توسعه کیفی در حوزه های خطیر علمی و سلامت مردم را به همراه خواهد داشت. اعمال سهمیه­‌های غیرمنطقی و تبعیض آمیز در پذیرش دانشجویان و عواقب متعدد و نامطلوب آن، از دیگر تهدیداتی است که آینده سپهر علم و دانشگاه­های ایران را تاریک و مبهم کرده است.

اگرچه در یک نظام کارآمد و در یک ساختار سیاسی معطوف به توسعه، آغاز سال تحصیلی جدید بهانه­‌ای برای بازنگری مشکلات و کمبودهای آموزشی و پژوهشی و سیاستگذاری­های مدبرانه برای رفع مشکلات و برداشتن سنگ­ها از سر راه اقشار علمی و دانشگاهی کشور با هدف تأمین زیرساخت­های مورد نیاز توسعه است و طبیعتاً قسمت اعظم این کار باید توسط دولت ها صورت بگیرد، اما مادامی که سوگمندانه حاکمیت بدون توجه به حل ریشه­‌ای مشکلات و بدون توجه به جایگاه علم و ارزش دانشگاه در رشد و توسعه کشور و سلامت مردم بر روال قدیم اصرار می­کند و پای در مسیر غلط می­کوبد انتظار اصلاح شرایط و بهبود امور از سوی حاکمیت، انتظاری عبث و بی‌حاصل است.

دانشجویان، دانشگاهیان، اساتید و اعضای محترم هیات علمی دانشگاه­ها که بواقع سرمایه‌­های گران‌سنگ ساختن و آبادانی و توسعه کشورند در برهه سختی که کشور قرار گرفته است، به مسئولیت تاریخی خود توجه کرده و با هوشیاری، انسجام و دلسوزی برای برای آینده ایران عزیز آنچه در توان و تجربۀ اند‌وختۀ علمی خود دارند را بکار بسته و با استفاده از تمامی ظرفیت­‌های مدنی و تشکل­های دانشگاهی و همیاری همه خیرخواهان این مرز و بوم در مقابل کژی­ها، حذف‌ها و محدودیت­‌های غیرقانونی ایستادگی کرده و تلاش­‌های خود را در سمت وسوی مردم به تحقق ایرانی آباد و آزاد معطوف نمایند.

و ما نرید الا الاصلاح

انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران

مهرماه ۱۴۰۲