دخالت و حمایت‌های خارجی مشروع یا غیر مشروع؟

روابط صحیح و منطقی با کشورهای دنیا از الزامات برای بقاء و توسعه هر حکومت و کشور است. اساس مشروعیت این روابط اعم از دوستی و یا دشمنی، منافع ملی کشورهاست. اما متأسفانه حاکمیت ایران ده‌ها سال است که بدون در نظر گرفتن منافع ملی و براساس دیدگاه‌های ایدئولوژی به اصطلاح انقلابی خود و به بهانه مداخله آمریکا و کشورهای عمدتا غربی در امور ایران و دیگران، کشور را در حالت نه جنگ نه صلح با دنیا قرار داده است.

در حالیکه علی الدوام در رسانه‌ها و تریبون‌های حکومتی، تبلیغات بیگانه‌ستیزی، به بهانه دخالت کشورهای به اصطلاح استکباری در امور ایران، به راه انداخته و هر حرکت اعتراضی به حق مردم را به آنها نسبت می‌دهد. این در حالی است که خود با صرف هزینه‌های کلان از جیب مردم فقیر ایران، وارد مداخلات گسترده‌ای، در منطقه و بسیاری از کشورهای دور و نزدیک شده است. اینک با یک نگاه اجمالی به این مداخلات داشته باشیم می توانیم مواردی چند از این مداخلات رسمی و علنی را بر شمریم:

۱. حضور گسترده نظامی و سیاسی در سوریه به بهانه دفاع از حرم ولی در حقیقت نجات حکومت استبدادی بشار اسد در برابر خیزش عظیم مردمی بوده است، دخالتی که با کشته شدن صدها هزار نفر کشته و مجروح و آواره شدن میلیونها سوری و ایجاد گروه‌های افراطی شبه نظامی که امنیت منطقه را به خطر انداخته، به همراه داشته است.

۲. حضور فعال و گسترده در عراق و ایجاد گروهای شبه نظامی و سیاسی طرفدار حاکمیت ایران که سبب مداخلات در حکمرانی عراق شده است.

۳. راه اندازی گروه سیاسی و شبه نظامی حزب الله در لبنان که عملا به صورت یک حکومت خودمختار در جنوب لبنان در آمده است.

۴. حمایت از گروه حوثی‌های یمن که با ایجاد جنگ‌های نیابتی و مداخلات ظالمانه عربستان، این کشور را به صحنه جنگ‌های مخرب قومی و فرقه‌ای مبدل ساخته است.

۵. حمایت گسترده مالی، نظامی، سیاسی از گروه‌های فلسطینی از جمله حماس و….

۶. حمایت سیاسی و مالی از بعضی از حکومت های مستبد آمریکای جنوبی از جمله ونزوئلا.

۷. حمایت و پشتیبانی از روسیه در حمله به اوکراین و کشتار مردم آن.

۸. حمایت و پشتیبانی مالی و لجستیکی غیر رسمی و غیرعلنی  از بسیاری از گروه‌های اپوزیسیون در دیگر مناطق.

حال سئوال این است اولا اگر مداخله ابرقدرت‌ها و دیگر کشورها در امور دیگران غیرمشروع است، پس ایران با چه منطقی مداخلات فوق را  در دیگر کشورها انجام می‌ دهد؟

ثانیا دخالت غالب کشورها در امور دیگران دو طرفه و دربردارنده منافع برای مردمشان است، سئوال این است که این مداخلات چه منافعی برای مردم ایران در بر داشته است؟

ثالثا وقتی حکمرانان ایران در خصوص سیاست‌های اسرائیل بر علیه فلسطینیان، ظلم پلیس آمریکا به سیاهپوستان، شورش‌های جلیقه زردها در فرانسه و اعتصابات کارگری در انگلستان و اروپا و تبعیض علیه شیعیان در بحرین و عربستان این همه نوحه‌سرایی و تبلیغات سر می‌دهند و حمایت و محکومیت های گسترده انجام می دهند، چرا مسئولین دیگر کشورها حق اظهار نظر و حمایت از اعتراضات به حق مردم ایران را نداشته باشند؟

وقتی اکثریت مردم، منتقدین و معترضین حق بیان نظرات خود را در رسانه های داخلی را نداشته باشند، و رسانه های داخلی حکومتی هم نظرات و خواسته های آنها را منعکس نمی‌کنند، آیا به طور طبیعی مردم به رسانه‌های بیگانه که به ظاهر حامی آنها هستند مراجعه نخواهند کرد؟

همه اینها گفته شد تا به این سئوال اساسی برسیم که آیا حمایت و پشتیبانی های خارجی از مردم کشورهای دیگر، امری مشروع است یا نه؟ و اگر بلی آیا برای همه کشورها و شخصیت هاست و یا کشورها و گروهای خاصی این حق را برای خود قائلند؟ و اساسا منشاء این حقانیت کجا ست؟ و حد و معیار آن چیست؟

حسینعلی عرب، ۲۸ مهر ۱۴۰۱